|
Wow, we did the rollercoaster road today!!
Na een nachtje lekker slapen in een echt bed, een ontbijt in de camper en een zak ijs voor de koelkast gaan we weer op pad. Dachten we gisteren de meeste woestijn wel gehad te hebben, vandaag waren de eerste 2 uur woestijn. Of heet dat hier prairy? In Benton is het koffietijd. Dan gaan we de 120 op. Wow. Eerst een paar hele flinke stukken naar boven. De auto heeft er moeite mee. Er stond een bord beneden dat auto’s die langer dan 30 feet zijn en die aan zo’n pickup hangen beter niet deze weg kunnen nemen. En wij gaan nu uitvinden waarom dat is. Er staat een bord dat we “dips” krijgen. En dips hebben we gehad. Je had het gevoel dat je in de achtbaan (rollercoaster) zat. Je dook een gat in naar beneden en dan meteen weer naar boven. Ik heb geprobeerd om er een foto van te maken op het diepste punt als je dus alleen maar weg recht voor je voorruit ziet. Je ziet niet wat er komt of wie er komt. Je zit in dat gat en je moet er uit. Je krijgt ook een flinke duw onder je kont als je weer omhoog gaat. En we snappen nu ook waarom je niet met zo’n aanhaakding deze weg af mag. Dat breekt gewoon af op het diepste punt. De auto aan de ene kant van de dip en de aanhanger aan de andere kant. Je komt niet meer weg. We zagen nog zo’n busachtige RV langskomen met z’n auto erachter. Die moet ook problemen hebben gehad, dat kan niet anders. Maar voor ons is het mooi. Op de top (welke van de vele) zien we sneeuw op andere bergen liggen. Die moet op de foto. Kan de auto ook gelijk even afkoelen. De weg wordt al maar mooier als we een bosachtig gedeelte binnen gaan. En dan is daar opeens Mono Lake. Het is bijna niet mogelijk om de prachtige glans van het water op de foto te krijgen. Kijken of er een kaart van is. We hebben genoten van deze prachtige weg. In Lee Vinnig is het lunchtijd. Burger maar weer. Buiten op het terras gezeten, een unicum in de USA. Voor ons de 2e keer in 4 weken dat dat kan. De sla en aardappelsalade stellen niet veel voor, maar de burger is goed te eten. We vragen of er ook een winkel is waar je een sd-kaartje voor de kleine camera kunt kopen. Want die is bijna vol en de iPod geeft aan dat er geen foto’s opstaan, terwijl Peter al 2x 1,9 gig er op heeft gezet. Dus we durven deze foto’s niet van het kaartje te halen. Laten ze bij de Mono Market nou een kaartje hebben voor $ 43,00. Dat is beter dan in LA, dus we kopen hem maar. Verder gaat het weer over de 120 door het Yosemite National Park. Het is een hele klim, in 12 mijlen omhoog naar 9.945 feet. Met een enkele rustpauze (foto!) lukt het ons om ons te melden bij de ingang. Zo officieel als het in Bryce en Zion ging, zo makkelijk zijn ze hier. Ze hoeven niet eens wat te zien van een parkpas. Alles is goed. Dan beginnen we aan de andere 48 mijl om aan de andere kant van het park te komen. Het Amsterdamse Bos, de Veluwe en de Ardennen tegelijk, Prachtig. Ik neem onder het rijden vele foto’s Ik kan er toch weer 676 maken. We stoppen op verschillende plaatsen. Bij het visitors center Tuolumne Meadows gaan we even kijken. Maar daar zien we niets van onze gading. Gewoon de weg afrijden en dan op zoek naar een camping. Alle campgrounds in het park zijn al vol. Dus gaan we na een prachtige laatste afdeling het park weer uit aan de westkant. Richting San Francisco. Het blijven toch rasoptimisten, die Amerikanen. 5 mijlen buiten het park zien we een groots verblijfspark met motel, tenten, hutjes en RV-park. Mooi, daar maar eens proberen. Ook zonder reservering is er gelukkig plek voor ons. Geen afval buiten laten vannacht. Er zijn hier beren. Ok dan. Het is een groot park met veelk plaatsen voor Members only. Waarvan je dan lid moet zijn, is niet duidelijk, Maar onze plek is goed. Na een hele mooie rijdag, is het goed rusten op je afgebladderde picknicktafel met je eigen bakkie koffie. Het komt goed. Lekker windje. |